Teşekkür etmek, minnettarlık duymak, daima şükretmek mutluluğumuz için çok önemliymiş. Diyorlar. Öyledir mutlaka dedim ve fazla oralı olmadım. Sonra ‘Authentic Happiness‘ (otantik mutluluk) web sitesinde bir test yaptım, ve sonucu kemiklerime kadar oturdu. Yani bu testi yapanlar arasında – ki dünyaca binlerce kişi söz konusu – en az minnettarlık duyan yüzde 10’un arasındaymışım. ŞOK, ŞOK, ŞOK. Gayet güvenilir bir karakter testi bu birde. Site Pennsylvania Üniversitesinin pozitif psikoloji bölümüne ait. Bu bölüm de Dr. Martin Seligman tarafından yönetiliyor, yani pozitif psikoloji dalını kuran kişi olarak tanınan bilim adamı. Sonuçları bayağı öneme aldım yani.
Birde beni tanıyan bilir, insanlara bıkkınlık, gına getirecek derecede teşekkür eden bir insanımdır. Japonları (!!!!) bile pes ettirmiştim. O derece yani. Düşündüm taşındım ve sonunda, demek ki ben canı gönülden minnettarlık tadan bir insan değilim kararına vardım. Hiç iç açıcı bir sonuç olmadığı ortada. Utanç verici ya düpedüz!
Neyse son derece minnettar gibi görünen, hayatı bir hediye gibi gören insanları yakından izlemeye başladım. Takıntı oldu resmen. Ve şunu fark ettim: çok derinden gelen bir tatminlik, hayranlık, huzur ve mutluluk duygusu ile yaşıyor gibiydiler.
Pes etmedim, bu da bir huy sonuçta ve bende öğrenebilirim, ne var yani, yürümeyi, konuşmayı öğrenmedim mi?? Eh işte aynısı – dırrr. Bir kaç yerde minnettarlık günlüğü tutmanın çok faydalı ve etkili olduğunu duydum ve denetlemeye başladım.
O gün bugün günde en az iki şey yazıyorum günlüğüme. İlk başlarda zorluk çektim ve her gün benzeri şeyleri sıraladım, mesela “lezzetli öğlen yemeğime minnettarım, hayatta olmama minnettrarım” gibi. Sonra yavaş yavaş çözüldü düğüm ve artık oturup dakikalarca, sayfalarca yazabilir duruma geldim. Bazı günler zorluk çekmiyorum değil, ama pes etmiyorum. O kadar çok faydasını gördüm ki, burada da biraz yazmak istedim :)
Bunları okuduğun için sana teşekkür ediyorum, umarım bu günün çok, çok güzel geçer. Sevgiler…