Kendimi bildim bileli hayatımda en çok istediğim şey kendimi huzurlu hissetmekti. İçimdeki korku, dert, uymamazlık düşüncelerini dinlendirip, huzurlu, ferah, kendimle barışık bir şekilde yaşamak.

Herkese ayak uydurmak sebebiyle başka amaçlar ekledim buna, ve hatta öncelik bile tanıdım. En son modayı takip etmek zevklimiydi? Elbette. Ünlü İtalyan kuyumcusunun yüzüğünü almak öylemiydi? Tamamen. İşim ile gurur duymak zevk veriyor mu bana? Evet, gurur duyuyorum.

Ama günün sonunda en yeni modanın sonu gelmiyor ve her sene yeni ürünler, tarzlar çıkıyor. İnsanın nefesi kesiliyor peşinde koşturmaktan. Kiiiii haftada defalarca spor yapan benim bile. Ünlü yüzüğü en son ne zaman kullandım, açıkcası hatırlamıyorum bile. Yani var yok, belli değil.

Buna karşılık huzurumu her an içimde taşıyorum. Her an benimle ve pahası biçilmez bir zenginlik katıyor hayatıma. Yalnış anlaşılmasın para önemsiz demiyorum. Para sadece bir enerji, iyisi kötüsü yoktur. Onu kullanış biçimimiz onu uygun veye uygun olmayan bir yöne çeker. Bu sebepten dolayı inanıyorum ki bizim gibi insanların çooook parası olmalı. Bu paranın anlamlı, iyi hedeflere, güzelliğe kullanılabilmesi için. Hafiften konuyu saptım galiba…

Her an huzurluyum da demiyorum. Huzurlu olduğum anların gün geçtikçe çoğaldığını fark ediyorum sadece. Etrafımda ortalık birbirine girse de, üzüntü dolu bir ortamda olsam da içim huzurlu kalıyor. Üzülüyorum tabii ki, ama sarsılmıyorum, içimde bir yer geniş, ışık dolu kalıyor ve bana enerji vermeye devam ediyor. Ve işin güzel yanı, etrafıma da ışık katıyor. Bir misal veriyim. Dün tanımadığım birisi arabamın camına mesaj bırakmış: “Büyüleyici gülümsemenizle günümü güzelleştirdiniz” diye. Ve bunun gibi birçok ufak hadiseler.

Ve işte bu hayatımda şimdiye dek başardığım en büyük amaç.