Geçmişimde „Kızım, sen günün birinde yönetmen olacaksın!” diye işaret veren hiç bir gösterge olmadı. Hani bazıları ufacık yaştan başlar, emeklerken bile önden gider, okulda sınıf başkanı olur, arkadaş grubunda her şeyi organize eden tip olur, bende gıkı yoktu.
Mezuniyetimden sonra çalışmaya başladım ve bir hırs, bir azim kendimi kaptırıp yıllarımı harcayıp ufak bir şirkette yönetici kademesine girdim. Sorumluluğum altında üç kocaman adam ve ben – minicik, çıtı pıtı ben. Hiç abartmadan söylüyorum çok zorluklardan geçtik – korkarım ki aynı oranda hem kendim, hem de onlar için zor oldu. Düşe kalka beraberce büyüdük. Hepimiz kendi hakkımızda yeni şeyler öğrendik.
Bu benim gözlemimim: yaşadığım ortamda yönetmen dediğin şöyle olmalı, böyle olmalı diye binbir türlü bana tamamen saçma gelen inançlar var. Mesela patronlarımdan biri beni senelerce sürekli “tuttuğunu kopar, köpür, kükre, bağır, kavga et, masaya vur!!‘ diye eleştirirdi. Iyiliğimi, gelişmemi istediği için söylerdi tabii ki. Denerdim denerdim ama kişiliğime o kadar zıttı ki her defasında kendimi kendime yabancı hissederdim. Yalnış, sahte, olmak istemediğim bir insan gibi.
Yıllar sonra Lao Tzu nun dediği bir sözü ilk duyduğumda ne kadar sevindim. Başka türlü liderlik de mümkün demek ki dedim içimden. Sonunda benimle aynı dili konuşan birisini bulmanın getirdiği bir sevinç (kendimi onunla aynı seviyeye koymuyorum, ne haddime):
- En iyi lider varlığı belli olmayandır, işi bittiği, amacına vardığında, diyecekler ki: biz bunu kendimiz yaptık.
- En büyük fetih mücadele etmeden kazanılır, en başarılı yönetici emretmeden yönetir.
Kulaklarıma şiir gibi geldi ve denedim. Kendimi yalanlamadan yönetmenin anahtarıydı. Yalnız, dile kolay geliyor. Rahatlıkla uyguluyorum anlamında kullanmıyorum. Sadece benim karakterime daha iyi uyuyor anlamında kullanıyorum.
Hatta doğruyu söylemek getekirse tam tersine, inanılmaz zor geldi. Ego’mu geriye çekmek, tatlılıkla sınır koymak, Lao Tzu’ya uyacağım diye ezilip geçilmemek zor oldu. Başardım da demiyorum (ahhhhh keşke). Sadece her gün yeniden ve yeniden denedim. Yapabileceğimiz de bu değil mi zaten? Her gün silkinip, yeniden güç toplayıp, gülümseyip tekrar başlamak.
Lao Tzu’nun bu iki cümlede dediklerini hakkıyla uygulamak için kendinden gayet emin, olgunlaşmış, kendi değerini bilen ve dışarıdan fazla bir onaya ihtiyacı olmayan bir karakter olmak gerekiyor bence. Benim gibileri için zor yani, ama yine de denediğimden memnunum. Kendimi yalanlamadan yönetmeyi öğrendim böylece. Huzur buldum. Huzur verdim. Güven kazandım, hem onların hem kendi güvenimi. Destek verdim, destek aldım.
Şimdi bir ay arayla (istifamı vermiştim ya hani) geri dönüp baktığımda anlıyorum ki, aslında kendimi ne kadar yetersiz hissetsem de, tamamen yeterliydim. Çünkü hareket halindeydim ve her gün yeniden deniyordum. Istifamı verdiğimde her taraftan çok tatlı sözler duydum. Bir sürü iltifatlar ve hediyeler aldım.Yine de bir gün iş hayatına geri dönersem bir daha lider olmak istermiyim bilmiyorum. Kolay gelsin.
Ne güzel yazmışsın abla ❤️
BeğenLiked by 1 kişi
😊❤️
BeğenBeğen
İçim açıldı. Her ne kadar hayat ve düzen Zaman Zaman beni zıvanadan çıkarsa da pozitif olmak yaşam şeklim olmalı diye düşünenlerdenim. İşte, evde, aşkta, arkadaşlıkta, kardeşlikte…En azından uğraşıyorum canım!!🤔
BeğenLiked by 1 kişi
Bir gün normalimiz olacak :)
BeğenBeğen