Ne zaman moralim bozuk olsa doğru ormana gitmeye gayret ediyorum. Bir yandan topraklanıyorum, dengemi buluyorum, öte yandan ruhum aslına geri dönüyor.

Hatta Volkan bile öğrenmiş. Geçenlerde beni arabaya bindirdi ve “gel attaaa” dedi. Doğru ormana götürdü beni. Ne kadar kendisi orman yürüyüşlerinden zevk almasa da beni üzgün görmeye dayanamamış :) Bundan güzel sevgi göstergesi olamaz benim için. Ne çiçek, ne takı bunun yerini alamaz benim dünyamda.

Bugün de kendimi dengesiz ve keyifsiz hissettiğim için kısa da olsa bir ormana uğradım. Gözlerimi kapadım, nefesimi derinleştirip, duyularıma odaklandım. Yaprakların hışırtıları, kuşların cıvıl cıvıl şarkıları, ufak belirsiz sesler, yanaklarımda rüzgarın okşayışı, ayaklarımın sımsıkı yere basması, o güzel sadece yağmur ve toprak birişiminin yaratabileceği kokular, ve derin bir huzur duygusu. Herşey yolunda bilgisi. İlk bakışta öyle görünmüyor olsada.

Artık ormana uzak bir yerde yaşayamam gibime geliyor.

Hep çamaşır makinesine benzetirim doğayı. Gezerken ne kadar karamsar olsam da yolun sonunda benim o düşüncelerimi alıp, onların yerine bir şarkı yerleştirmiş oluyor. Çoğu kez kendimi eve dönerken şarkı söyler veya mırıldanırken yakalarım.

Acaba ağaçlar fotosentez’de karbondioksidi alıp oksijen üretir ya, ona benzer biçimde karamsar düşünceleri, düşük enerjileri alıp şarkıya mı çeviriyorlar? Olur ya 100 yıl sonra bilimsel bir açıklaması çıkar.

Hiç şaşmam doğrusu.