Bazen tek isteğim duyulmak, dinlenilmek. Bazen desteğin en güzeli işte bu.
Yardım değil, öğüt de değil, akıl verilmek de değil.
Bir şeye üzüldüğümde, endişelendiğimde sadece dinle beni, bana ‘seni duyuyorum’, ‘üzüntünü hissediyorum’, ‘yanındayım’, ‘sana istediğin kadar vakit veriyorum’ de, yeter.
Üzüntüme izin ver. Bana güven. Ben zaten bu duyguları geride bırakacağım. Sıyrılacağım, uçacağım. Az çok tanıyorsun beni.
Diyerekten, önce kendine bak derler ya. Bir bildikleri varmış diyenlerin.
Başkalarında sinir olduğumun aynısını ben de yaptım. Anlatıldı, ve dinlerken benim tek düşüncem nasıl motive edebilirim, ne öğüt verebilirim oldu, benzeri şeyler benim de başıma gelmiş miydi oldu ve şom ağzımı tutamadım. Alışkanlık işte. Konuşurken karşımdakinin kasıldığını gördüm tabii ki. Hatta kendimin de kasıldığımı. Ama kaptırmışım bir kere.
Neyse ki, artık karmam ultra-sonik hız ile çalışıyor. Yaptığımın aynasını hemen tutuyor yüzüme. Bu olaydan sonra bir saat bile geçmeden, arkadaşlarımla sohbet ederken aynı tepkiyi ben aldım. Sadece dinlenilmek isterken iyi niyetli öğütlere boğuldum. Rahatsız oldum.
Ilk ‘offf yaaaaa’ları atlattıktan sonra, yüzüme hareketlerime tutulan aynaya bakabildim ve anladım. Demek böyleymiş.
Şimdi burada yazıyorum ki, kafama iyice derince işlesin, hemen uçup boşa gitmesin. Bir daha aynı durumda olduğumda bir nefes alıp, ‘Sana nasıl yardımcı olabilirim?’ diye karşımdakinin ihtiyacını sorayım.
…………………
Bu postayı yazalı bir sürü vakit geçti aradan. Nedense içimde bir acaba sorusu kalmıştı. Ancak şimdi benim için doğru olduğuna karar verdim ve yüklüyorum :)