“İYİLİK KAR GİBİDİR, DOKUNDUĞU HER ŞEYİ GÜZELLEŞTİRİR.” Halil Cibran

Her yerde iyilik melekleri var, değil mi ama? Yani haberlerde tutturdukları gibi dünyamız sırf kapkara ve karanlık bir yer değil.

En alelade bir günümüzde bile bazen ufak tefek, bazen büyük ve güzel karşılaşmaların bir parçası ve ya tanığı oluyoruz.

2016 sonlarında başıma gelen iki çok hoş olayı paylaşmak geldi içimden. Kar gibi dokundukları her şeyi ve her yeri güzelleştirmeleri dileği ile.

Başlamadan önce söyleyeyim, ben orman’a giderken giyimime, görünümüme fazla özen göstermem. O gün de öyle üzerimde yırtık kot pantolon, Lion King çizgi film karakterleri tşörtü, saç baş birbirine girmiş ormanda gezmişim eve dönüyorum. Yolda, ne zamandır acaba ne tür yemekleri vardır diye merak ettiğim ufacık bir restoranın önünden geçerken, uğrayıp bakmaya karar verdim.

Yanıma ormanda zaten lazım olmaz diye düşünerek fazla para almamıştım. Ben menüyü incelerken, restoranın sahibi gelip, yardımcı olabilir miyim diye sordu. Ona durumumu anlattım, işte şimdilik sadece bakıyorum, bir daha gelmeyi planlıyorum dedim. Adam nazikçe isterseniz size ana yemeğin ufak bir porsiyonunu da hazırlayabilirim, şeklinde bir teklifte bulundu ve ben sevinip kabul ettim.

Daha sonra gariban kılığıma bakıp acımış olacak ki, hediye etmek istiyorum, parasını almak istemiyorum diye tutturdu. Zar zor ikna edebildim, ödedim ve tekrar tekrar teşekkür edip yemek paketimi alıp çıktım.

Kabul etmesem de teklifi bile çok sevindirdi beni. Gülümsemem bir kaç gün yüzümden silinmedi. Demek hakikaten ihtiyacı olan birisine rast gelmiş olsaymış, ne kadar iyiliği dokunacakmış adamın. İşleri hep hayırlı, bol kazançlı gider umarım.

Bir başka gün yine ormandan eve dönerken süpermarkete uğradım, elim kolum dolu kasaya geldiğimde, cebimde sandığımdan az para olduğunu anladım. Ödeme sırası bana gelene kadar koşuşturup bazı ürünleri yerine bıraktım.

Neyseki sıra bana geldi ve kasiyere, sadece param yeterse mantarı da alacağımı söyledim. Tamam dedi ve sonuçta bir kaç kuruş eksik çıktı. Hiç problem değil, kavanozdaki mantarlar kalsın o zaman dedim.

O anda arkamda sırasını bekleyen bayan öne atıldı ve eksiği tamamlamak istediğini söyledi. Yok ama olur mu, olmaz mı sohbetinden sonra kadın elini havaya atıp, bir kabadayı ‘Eeeeeeeyt”i çekip “Uzatmayın ama, ödemek istiyorum!” diye çıkışınca, sonunda razı oldum. Tanık olan herkes gülmeye başladı halimize.

Mantarlar da Volkan içindi. Eve dönüp ona “Bunlar sana tanımadığımız bir kadından hediye” dedim ve o da sevindi :)