Evet, mucizeler kursundan yılmadım daha, aynı hız ve heves devam ediyorum. Üçüncü günün ödevi, yine etrafımdaki eşyalara bakıp, camdan bakıp şöyle demek oldu: “Bu odada/evde/sokakta gördüğüm hiçbir şeyi anlamıyorum.” İşte bu saati anlamıyorum, bu halıyı anlamıyorum… Ödevlerin amacı eşyaların üzerine yüklediğimiz anlamlardan mesafe kazanmakmış ve o anlamları bizim kendimiz verdiğimizi kavramakmış. Tamam öyle olsun :)…… Okumaya devam et Mucizeler ve ben #2
Mucizeler kursu hakkında çok şey duymuştum (sevdiğim koç/yazar Gabrielle Bernstein ve Marianne Williamson sağolsunlar), bir merak sardı beni ve sonunda kendim için denemeye karar verdim. Biraz araştırdıktan sonra ‘A Course in Miracles’ İnternet sitesinde bedava sundukları günlük ödevleri olduğunu gördüm ve balıklama atladım. İlk iki gün şöyle geçti: Birinci gün etrafımdaki eşyalara bakıp “Bu (halının/masanın/kitabın…)…… Okumaya devam et Mucizeler ve ben
Bugün neye mi minnettarım? Paylaşayım. Dünden beri başımdan geçen bir olayı, büyütmüş, senaryolar kurmuştum. Bugün basit bir soru ve cevabı ile herşey çözüldü. Bana iyi bir ders oldu. Boşuna vaktimi harcamışım, boşuna dert etmişim. Bu dersin çabucacık gelmesine şükrediyorum. Doğruyu öğrendikten sonraki hafiflik duygusuna, hatta kahkahaya şükrediyorum. Artık kendi durumuma mı güldüm, olaya mı bilemiyeceğim…… Okumaya devam et Mersi #2
Bazen hayatımıza öyle insanlar girer ki, “n’olur gitsinler” diye dua ederiz, uzaklaşmak, mesafe koymak isteriz. Bu her zamam mümkün değildir tabiiki (aaaah ahhh maalesef!). Ve öyle oldu. Günümün büyük bir kısmını böyle bir insan ile başbaşa geçirmeye mecbur kaldım. Yani al sana tüm gün gıcıklık, sinir. Hiç de aydınlanmış bir insanın davranış şekli değil biliyorum…… Okumaya devam et Bazı Karşılaşmalar Vardır Ki – Beklenmedik Ders
