Bazen hayatımıza öyle insanlar girer ki, “n’olur gitsinler” diye dua ederiz, uzaklaşmak, mesafe koymak isteriz. Bu her zamam mümkün değildir tabiiki (aaaah ahhh maalesef!).

Ve öyle oldu. Günümün büyük bir kısmını böyle bir insan ile başbaşa geçirmeye mecbur kaldım. Yani al sana tüm gün gıcıklık, sinir. Hiç de aydınlanmış bir insanın davranış şekli değil biliyorum ama zaten aydınlandım, demedim ki. Üstüne üstelik benden başka insanlar da bu insana gıcıktı. Yani kendimi haklı da hissediyordum. Başkalarınla dedikodu edip dahada fazla enerji kaybediyordum.

Bu karşılaşma beni strese sokuyordu ve çözüm yolları arıyordum. Durumu kendim için rahatlamanın benim elimde olduğunu biliyordum bir yandan, ama yakınmak daha kolayıma geliyordu. Kendi düşüncelerimi değiştirmem gerekiyordu. Denemediğim şey kalmamıştı, bir türlü rahatlıyamıyordum.

Sonra bir gün, aklımdan bu insana yardım etme fikri geçti. Çok saçmaydı doğrusu, çünkü bu insan bir kaç fırsatta bana zarar verecek şeyler yapıp, söylemişti. Kimsenin onu adam yerine koymadığı için, kimse ona inanmamıştı, ama sonuç aynıydı. Bana zarar vermeye çalışmıştı.

Yine de her şeye rağmen, bu yardım etme fikri beni bırakmadı. Bunu düşünmek bile beni öyle rahatlatıyordu ki, yalnış olması imkansızdı.

Fikir güçlendi ve güçlendi, ve amaaaan be dedim ve denedim. Bu insanla konuşup, yardımımı teklif ettim. Hiç beklemediğim bir biçimde bana kalbini açtı, savunmasızca bana içini döktü, ve yardımımı kabul etti. Ne onun, ne benim için kolay oldu, ama ikimiz için de muazzam bir adım oldu.

Artık gıcıklığın yerini, huzur ve hizmet etmenin verdiği pozitif bir duygu almıştı. Ona yardım etmek, kendimi bütün ve dengede hissetmemi sağlıyordu.

Sorunum hiç beklemediğim bir çözüm yolu buldu böylece. Umarım böyle devam eder ve bu karşılaşmadan öğrenmem gereken dersi öğrenmiş olurum. Bundan böyle içimdeki sesi dinlemeye kararlıyım. Çünkü beni yanıltmıyor, sorunlarımı en güzel, temiz ve saf bir biçimde çözümlememi sağlıyor. Sonsuz minnettarım.