Geçen yaz Gabrielle Bernstein’ın “May Cause Miracles” (kitabın Türkçe tercümesi henüz yok gibi görünüyor; “Mucizelere neden olabilir”) kitabını okudum ve içindeki ödevleri çalışkan bir öğrenciye değer bir biçimde tamamladım.

Kitap metafizik “Mucizeler Kursu”nun içeriklerini kolayca anlaşılabilecek bir biçimde açıklıyor ve 40 gün boyunca her gün ödevler veriyor.

34’üncü güne geldiğimde enteresan şeyler oldu. 34’üncü günün konusu “I welcome infinite possibilities. I will receive.”, yani “Sonsuz, bucaksız olanaklara açığım ve bana gelecekler.”

Sabah ödevi kısa bir okuma parçası ile başladı ve son cümlesi “I expect miracles”, yani “mucizeler bekliyorum” idi.

O gün iş gezisi nedeniyle sabahın köründe evden çıkıp, akşam geç saatte eve döneceğimi biliyordum, ve açıkcası sevinçten sıçramıyordum. Günümün yorucu geçeceği belliydi.

Derken hava limanına geldiğimde, kuyrukta beklerken arkadan birisi omuzuma dokundu ve “Arzuuuuuuu” diye haykırdı. Dönüp baktığımda karşımda uzuuuun zaman görmediğim, son haftalarda devamlı aklıma gelen birisi. Hemen sarıldık ve balıklama sohbete daldık. Aynı uçakta olmamız yetmiyormuş gibi birde dönüş uçağımızın da aynı olduğunu anladık! İşte bir mucize. Uzun, uzun konuştuk, kahve içtik ve çok hoş vakit geçirdik.

Sonra aynı gün iş gezim sırasında hiç beklemediğim bir anda ve bir yerden iş teklifi geldi. Mucize dediğin… :)

Kitabın Amazon yorumlarında okudum ki 34’üncü günde mucizeler dolu olaylar yaşayan sadece ben değilmişim.

İşte bu aklıma geldi ve madem öyle ya, ben neden her günümü mucizeler beklentisi içinde başlamıyorum, diye sordum kendime. Evet, neden?

Bundan böyle uygulayacağım. Her gün bir harika, her gün bir mucize, her gün  güzel şeyler olacak beklentisi içinde yaşayacağım :)