İşte bu kadar basit yani.

Hani şu kendi hayatımdan kendim sorumluyum, mesuliyet sadece bende, başka kimse de değil diye inanmaya karar verdim ya (başkaları söyledi diye değil, hakikaten aklıma yattığı için), tamamen beynime işlemesi için her gün günlüğüme yazıyorum. Yani hani mantıken bilirsin bir, uygularsın, yine değişik bir hikaye.

Böyle günlüğüme yazarken her nihayet aklıma dank etti. Yıllardır durumumdan kendi dışımda birçok şeyi sorumlu tutuyorum ve aralarında şüphesiz madalyayı kazanan iş durumum. Yok şöyle yapıyorlar, haksızlık bu, gibi sitemler ve ‘kalbimdeki iş cidden şaka maka bir tarafa bu mu??’ gibi sorular. ‘Ahhh ahh gençliğimi harcadım bu işe, cok yorucu bu’ gibi yakınmalar. Daha neler, daha neler.

Minnettarlığı alışkanlık haline getirdiğimden beri işime de uyguladım, ama hepsi lafta kalıyordu. Ne kadar ‘işimi çok seviyorum’, ‘iş arkadaşlarıma, patronlarıma minnettarım’ diye tekrarlasam da dediğim ile kalıyordum.

Taa ki kendi sorumluluğumu üstlenmeme kadar.

Demek şu anki hayatımdan, yaşantımdan kendim sorumluyum. Öyleyse bu hayatı kendim seçtim. Yine öyleyse, bu hayatı seçerken neler düşünüyordum peki? Kendi çapımda hayallerim, düşlerim vardı demek ki ki, bütün vaktimi, enerjimi, buralara gelmek için harcadım. Ufak ufak adımlar attım her gün.

Hatırlamaya çalıştım, ve aklıma gelmeye başladı. Hatırladıkça içimi yine o tatlı heyecan, beklentiler, ümitler sarmaya başladı, ve düpedüz hayalimdeki hayatımı yaşadığımı anladım ve mutlu oldum. Yıllarca bilinçli bilinçsiz işimden soğumuştum ve güzel ve harika yönlerini bile göremez olmuştum, hakkında konuşurken ufaltmaya, küçültmeye gayret etmiştim. Güzel yönlerini hatırlmak çok iyi geldi.

Şimdi kendimi mutlu hissediyorum. İşimi daha da bir seviyorum, daha da bir pozitif enerji ile yapıyorum. Ne mutlu bana ve herkese. Bu sadece işim için geçerli değil, yaptığımız her seçim için geçerli bence.

Ve ileride iş hayatımda değişiklikler olsa bile, bu değişiklikler huzurlu, mutlu bir ruh halinden başlayacak. Şükürler olsun.