Ne zamandır mucize diyip duruyorum, ama mucizeler kursunda mucize dedikleri nedir peki? Perilerin güle oynaya uçuşup gelip bizim için harikalar yaratmaları değil tabii ki (‘maaaaaalesef’ demek geliyor içimden).
Gabrielle Bernstein´ın anlayışına göre bir ‘mucize’ bakış açımızın korku´dan sevgi´ye dönüşmesiymiş. Mesela bizi kıran bir insanı affettiğimiz an, bir mucize gerçekleşmiş oluyormuş. Veya bir başka misal: İşimize son verildiğinde bunun bir facia değil de, aslında başımıza gelebilecek en iyi şeyin olmasını anlamamız da bir mucizeymiş. Sevmediğimiz bir işten kurtulup, aslında gönlümüzde yatan işe açık olduğumuzu görebilmemiz bir mucize imiş. Hayatımdan başka örnekler:
- Hiç ama hiç sevinmediğim bir görüşmeye girmeden önce katılan herkese içimden iyi niyetler ve anlayış gönderip o görüşmenin mükemmel geçmesi bir mucizedir.
- Sevdiğim bir insan hakkında olumsuz bir şeyler duyunca hemen kanmamam da bir mucize.
- Bana ters davranan bir insana gıcık kapmayıp davranışlarının benim ile bir alakası olmadığını anlamak da bir mucize.
Korku dolu düşünceleri geride bırakıp odağımızı sevgi dolu bir bakış açısına değiştirince, hayatın akışı daha rahat, daha pürüzsüz, daha huzurlu oluyormuş. Bu metafizik kitabın amacı zaten insanları korku dolu bakış açısından, aslımız olan sevgi´yee geri götürmekmiş. Yani sonradan öğrendiğimiz korku´yu geride bırakmak.
Dedikleri aslında çekim yasasına da uyuyor. Dünyaya ve hayatımıza ne kadar sevgi dolu bakarsak ve davranışlarımız ne kadar o ruh halinden kaynaklanırsa, karşılaşacağımız olaylar ve insanlar da o denli iyi niyetli, kısmetli olacaktır. İşte karma.
Daha yolun başındayım ama hayatımın akışı degişmeye başladı bile. Dünyalara degişmem :)
