Yıllar önce (yani o kadar önce ki, başka bir kimsenin hayatı gibi geliyor vallahi – size de oluyor mu?) başıma gelen bu hadiseyi hiç unutmadım. Kısacık bir karşılaşmaydı aslında ama bir kaç dakika içinde benim gülümsememi sağlamıştı. Paylaşmak istedim.

İstasyonda kocaman çantamın üzerine yığılmış, trenin gelmesini bekliyordum. Neye o kadar üzüldüğümü artık hatırlamıyorum bile yani (bir o kadar değmezmiş yani, ahhh ah şimdiki aklım olsa diyeceğim, ama yaşanması gereken şeylerin varlığına inanıyorum). Çok üzgündüm, hüzünlü hüzünlü düşüncelerime sürüklenmiş gidiyordum. Kendi yarattığım kara bulutların içindeydim ve etrafımda neler olduğunun farkında bile değildim.

Derken birden karşıma tanımadığım genç bir adam dikilip, bana bakmaya başlamıştı. O bana bakıyor, ben şaşkın şaşkın ona bakıyorum, etrafımızdaki treni bekliyen vatandaşlar da merakla bize bakıyor.

Bir süre sonra bana İngilizce “Smile!”, yani gülümse dedi. Eminim ağzım açık bir şekilde – yine bakakaldım. Bir yandan İngilizce konuşulmasını beklemiyordum, öte yandan karşıma çıkan tanımadığım bir insanın bana ne diyebileceğine şaşırmıştım.

Benim afallamış yüzümü görsede karşımdaki yeniden “Smile!” dedi. Ben sonunda bir “Wha-a-at?” yani “Ne?” demeyi becerdim, ve yeniden “Smile!” der demez, beklemeden, arkasını döndü ve yok oldu! O an üzgün olmayı bile unutmuş ben, adamın dediğini istesem de istemesem de yerine getiriyordum. Kulaktan kulağa bir gülümseme. Sadece benimle kalmayıp, etrafımda bu olaya şahit olan herkes gülümsüyordu. Yani adamın bir “Smile” kelimesi bayağı bir kişiyi eğlendirmişti. Bütün bir gün aklıma geldikçe gülümsedim, anlattıkça güldüm. Sadece o zaman değil, şimdi bile hatırladıkça gülümsüyorum.

Çok basit bir hareketle beni kara düşüncelerimden almıştı. Ne kadar güçlü, değil mi? Tek bir kelime, karşımızdaki insanı mutlu edebiliyor. Hatta yabancı bir insanı bile. Hayatımızda tek bir sefer karşılaşacağımız bir insanı bile. Buna şahit olan insanları bile. Bütün bir günün gidişatını değiştirebiliyor.

Bu kadar güçlüyüz. Bugün kimi mutlu edebilirim acaba? Tanımadığım bir insanın karşısına geçipte “gülümse” diyemesem bile (nerde o cesaret!), kendi çapımda işte deneme yapabilirim :)