Hani insanlar bana hayatlarında geçen güzel olayları anlatırlar, sevinirim onlar için. İçten bir sevinçle. Ama belli bir süre sonra rahatsız olmaya başlarım, gözlerimi kaçırırım. Ama neden? Kıskanç bir kişiliğim mi var? Rekabetcimiyim? Yoksa, aman aman ben kabuğumda kötü bir insanmıyım?? Yalan söylemiyeyim bu beni ne zamandır rahatsız ediyor. Başkaları için deli gibi sevinen bir insan olmak varken, ne bu cimrilik, ufaklık? Değermi hiç?

Öncelikler listemde yer alıyor bu. Ne yapsam da, değiştirsem sevdası. Acaba kötümüyüm düşüncesi pek iç açıcı değil tabii ki, ve daha fazla kurcalamaktan da geri tuttu beni uzun zamandır. Fazla kurcalarsam, hakikaten öyle olduğu ortaya çıkarsa naaaaaparım ben, diye. Sonra bugün daha hoş bir açıklama buldum. Şimdi Nobel ödülünü hak edecek seviyede bir buluş değil, hatta pek basit birşey ve benden başka herkeste kimbilir bilip yaşıyordur (neden kimse bana söylemedi madem??).

Sadece belli bir seviyeye kadar sevinebilmem fesatlığımdan değil, eksiklik felsefesine inandığımdan. Çünkü ona o kadar güzel olaylar olursa, bana daha az kalır düşüncesi. Halbuki bu evren milyonlarca yıldızlar yaratmış, sonsuz bucaksız, bir bunu mu kısıtlı yaratmış? Hayır. Herkes için yeterince hatta artar kadar var. Evet. Yeterki sen çok güzel şeyler başar ve yaşa, o kadar mutlu olki, mutluluğun içine sığamasın, etrafına taşsın, ışık gibi saçılsın, dokunduğun her insana mutluluk getirsin. Senin mutluluğun bana da geçer izin verip açık olursam.

Evet, mutlu ol, söz veriyorum kısıtlık felsefesini bırakıp güle oynaya seninle sevineceğim. Çünkü sen başarırsan bana da başarabilme ümidi verirsin, kuvvet verirsin.

Hepimiz bol güzellikler dileğiyle.