Hafiften sonuna denk geldi farkındayım, ama içimden geldi. Sevilmeyecek gibi değil ki Ekim ayı.

En çok ağaçların yapraklarının rengarenk olmasına bayılıyorum. Sanki kıyafet değiştiriyorlar. Bu yeşil bu sezona hiç uymuyor, ben en iyisi kırmızı, sarı tonlarına ağırlık veriyim dermiş gibi. Yapraklar sallana, oynaya yere düşüp etrafımızı sarılara, kahverengilerine, kırmızılara boyuyorlar. Nefis.

Dün havanın iyi olacağını duyup, öğleden sonrası için iş yerimden izin alıp, soluğu ormanda aldım yine. 8 kilometre yürümüşüm (biraz yolumu kaybetmemin de etkisi oldu elbette – Google Maps’i icat eden vatandaş, çok yaşayasın, emi!). Ormana girmeden önce meleklerimden beni korumalarını ve düşüncelerimi temiz tutmalarını dilerim hep.

Ruhum dinlendi, yenilendim yine ve enerji depolarım doldu. Öyle ki, eve döner dönmez birde matımı yayıp evde spor yaptım.

Ekim de sevdiklerim sadece yaprakların renkleriyle kalmıyor. Kestaneyi de severim. Bir iki hafta önce annem’le toplamaya gittik. Oturduğumuz şehir de kestane ağaçları ile meşhur bir yer var ve Ekim de bayram yerine dönüşüyor. Yaşlısı, genci, çocuklu aileler torbalar ellerinde güle oynaya, yanaklar soğuktan kırmızı bir halde kestane topluyorlar.

Doğa nasıl şahane bir şey, biz toplarken habire sağımıza solumuza durmadan kestaneler düşüyordu ağaçlardan. Kafamıza düşmedi neyse. Tam doğal ve organik süpermarket gibi. O akşam evde bir kestane sefası çektik ve topladıklarımızın hepsini yiyemediğiz için, birde paketleyip buzdolabına koyduk.

Ekim’de birde ayva ve mandalina satışa çıkarya dünyalar benim olur.

Bir başka yeni sevdam: mantarlar. Ormanın her tarafı mantar dolu. Hangisi yenilir hangisi zehirli bilmediğim için uzaktan seviyorum şimdilik. Ama ne sahneler yaratıyorlar. Resmen periler çıkıp oynayacakmış gibi. Dayanamayıp devamlı resim çekiyorum.

Aslında her mevsimin yeri ayrı, hepsinin bir güzelliği ve kalbimde özel bir yeri var. Ama Ekim doğum günümün olduğu ay olduğundan bir başka benim için.